Krzewy obok nas (04/2020)
Marek Pogorzelec
Tarnina i głóg to nasze gatunki rodzime, których wartości nie zawsze jesteśmy świadomi. Wprawdzie kwiaty tarniny i głogu nie nektarują zbyt obficie, ale dostarczają dużo cennego pyłku. Nie powinniśmy jednak oceniać tych roślin tylko według kryteriów atrakcyjności jako pożytku dla pszczół, bowiem nawet niewielki szpaler tarniny i głogu ogranicza siłę wiatru, wygłusza hałas. Zarośla takie mogą stanowić naturalną barierę osłaniającą pasiekę i zmuszającą pszczoły do wyższego lotu, aby nie stanowiły zagrożenia dla sąsiadów.
Tarnina i głóg zalecane są do nasadzeń śródpolnych stanowiących wyspy środowiskowe – miejsca gniazdowania ptaków, siedliska różnorodnych roślin, grzybów i zwierząt. Owoce obu gatunków nie tylko są pokarmem dla ptaków, ale mają one właściwości lecznicze, z których warto skorzystać.
Śliwa ałycza nie jest rodzimym gatunkiem. Pochodzi z bliskiego sąsiedztwa Kaukazu i południowo-wschodniej Europy, wykorzystywana jest od lat do nasadzeń w zieleni miejskiej. Wyhodowano wiele odmian ozdobnych, jednak dla pszczół największe znaczenie ma forma naturalna. Krzew ten kwitnie jako jeden z pierwszych, wytwarzając ogromną liczbę kwiatów, które są chętnie odwiedzane przez pszczoły. Soczyste owoce nadają się do jedzenia. Największe walory ozdobne mają pojedynczo rosnące krzewy ałyczy, sadząc je w rzędzie, możemy stworzyć gęsty, wysoki i trudny do pokonania żywopłot.
Śliwa tarnina
(Prunus spinosa L.)
Głóg jednoszyjkowy
(Crataegus monogyna Jacq.)
Śliwa wiśniowa, ałycza
(Prunus cerasifera Ehrh.)