Profesor dr hab. Kazimiera Szklanowska (04/2021)
Bożena Denisow
Pani Profesor całe swoje życie związana była z Lublinem, gdzie ukończyła studia na Wydziale Biologii i Nauk o Ziemi UMCS. Pracę zawodową rozpoczęła w Akademii Rolniczej (obecnie Uniwersytet Przyrodniczy), uzyskując tam kolejne stopnie, w tym tytuł naukowy profesora nauk przyrodniczych (1985). Jej mistrzem naukowym była Profesor Zofia Demianowicz. W latach aktywności zawodowej ściśle współpracowała z ISiK w Skierniewicach i w Puławach, w szczególności z Panem Profesorem Bolesławem Jabłońskim. Współpracę tę bardzo sobie ceniła, co wielokrotnie podkreślała.
W latach 1989–2002 była kierownikiem Pracowni Biologii Roślin Ogrodniczych przy Katedrze Botaniki UP w Lublinie. Zawsze dużo wymagała od swoich współpracowników, ale przede wszystkim od siebie. Miejsce pracy traktowała jako swój dom. Cechowała Ją wielka pracowitość. Poświęcała nauce wiele energii, każdą wolną chwilę, często odkładając sprawy rodzinne. Była niezmiernie uparta w dążeniu do celu. Pracowitość, zaangażowanie, nieugiętość starała się przekazać swoim wychowankom. Ceniła nasze zaangażowanie, dostrzegała pasję i oddanie pracy.
Łącznie opublikowała 68 oryginalnych prac naukowych, ok. 91 streszczeń konferencyjnych. Wielokrotnie uczestniczyła w corocznych konferencjach naukowych organizowanych przez Oddział Pszczelnictwa w Puławach. Brała czynny udział w znanych międzynarodowych kongresach „Apimondia”. Swoją wiedzę wielokrotnie przekazywała środowisku pszczelarzy na łamach „Pszczelarstwa”.
Wśród osiągnięć Pani Profesor należy wymienić określenie biologii kwitnienia, nektarowania i pylenia wielu gatunków użytkowych oraz występujących w biocenozach naturalnych. Opracowała zagadnienie produktywności nektarowej zbiorowisk leśnych. Do tej pory są to jedyne tego typu dane z Polski. Przedmiotem Jej badań była też wydajność pyłkowa wielu gatunków, krzewów z rodziny różowatych, jabłoni ozdobnych, różaneczników, gatunków i mieszańców lipy, kasztanowca, klonów i wielu innnych gatunków ozdobnych. Jest współautorką opracowania na temat wymogów zapylania ważnych gospodarczo gatunków roślin entomofilnych (m.in. wiśni, jabłoni, maliny, porzeczki czarnej).
Pani Profesor bardzo ceniła pracę dydaktyczną z młodzieżą, przekazywała wiedzę i starała się wychowywać. Przez wiele lat była opiekunem Studenckiego Koła Naukowego Biologów. Właśnie jako studentka, zachęcona do pracy w kole naukowym, poznałam Panią Profesor. Przekazywała studentom swoją wiedzę podczas organizowanych obozów naukowych, wyjazdów badawczych. Uczestniczyliśmy w konferencjach pszczelarskich, co było dla nas przeżyciem. W ten sposób przygotowywała nas do pracy badawczej.
Pracę ze studentami kontynuowała również w stanie wojennym, gdy zorganizowała wyjazd grupy studentów do Wojsławic, by ocenić biologię kwitnienia różaneczników. Nie zrażała się konsekwencjami, które mogły być poważne, ponieważ działalność organizacji studenckich była w tym mrocznym okresie zawieszona. Dzięki Pani Profesor poznałam mojego męża Pawła. Wielokrotnie błogosławiła naszemu małżeństwu. Wspierała nas, studentów, w różny sposób, również finansowo. Dbała o nasze zdrowie: często podczas sesji czy pracy naukowej przynosiła nam owoce i miód. W razie potrzeby służyła własnym mieszkaniem, gdzie często odbywały się konsultacje. Nie uznawała „niedoróbek”, więc w dobie, gdy nie było komputerów, wielokrotnie trzeba było przepisywać teksty, poprawiać wykresy… żeby było idealnie.
Pani Profesor wywarła znaczący wpływ na wybory życiowe wielu studentów, wypromowała sześciu doktorów; wielu jej wychowanków pełni dzisiaj ważne funkcje i zajmuje wysokie stanowiska w nauce czy gospodarce.
Wszystko umiera, tylko pamięć i wdzięczność uczniów nie ginie. Pani Profesor pozostanie w pamięci mojej i lubelskich botaników na zawsze.
