Białoruś jest inna niż nam wmawiają

[avico]

Nad ranem wróciłem z Białorusi.
Jechałem z mieszanymi uczuciami, bo wszyscy znamy dotychczasowe medialne relacje. Pierwszy kontakt z pogranicznikiem i celnikiem był zaskoczeniem. Normalni i sympatyczni ludzie wykonujący swoją pracę. Granicę przekroczyłem bez problemów jakimi straszono mnie przed wyjazdem. Podróżowałem koleją i samochodem. Koleją, bo mówiono mi, że będę zatrzymywany przez gęsto rozstawione milicyjne patrole, a samochód może zginąć z parkingu. To, co rzuciło się w oczy, to czyste i zadbane domy, brak śmieci w pobliżu torów, brak na murach graffiti, dobre drogi, życzliwi i serdeczni ludzie. W ciągu 3 dni widziałem dwa razy patrole milicji na dworcu kolejowym, jeden raz na ulicy w Soligorsku i dwa razy ruch drogowy na odcinku 350 kilometrów.
Cenieni naukowcy z Rosji Ukrainy i Białorusi na spotkaniu byli kolegami pszczelarzami, którzy nie wywyższali się swoim statusem naukowym.
Rosjanie przeskoczyli nas o kilka długości nawet w przechowywaniu nasienia trutni. To, co do niedawna było niemożliwe, to u nich już zamraża się spermę w ciekłym azocie. Istnieje bogata gama leków na warrozę, nosemę i szereg innych. Produkowane są z wysokoudarowego polipropylenu ramki wraz ze sztuczną węzą. Naukowcy białoruscy też mają wiele osiągnięć, których nie znamy. Przybyli na spotkanie Ukraińcy ze znanym specjalistą Gajdarem informowali zebranych o swoich sukcesach.
Zrobiło mi się wstyd, że z Polski nie ma nikogo, a przecież też mamy się, czym pochwalić. Kiedy organizatorzy i pszczelarze zaczęli pytać o polskie pszczelarstwo spróbowałem bronić naszego honoru i wygłosiłem krótką prelekcję o sztucznej inseminacji matek pszczelich, o liniach i rasach pszczół użytkowanych w Polsce i o tym, że nawet „żelazna kurtyna” ma swoje dobre strony, ponieważ na Białorusi jeszcze nie występuje syndrom CCD. Poinformowałem zebranych, jakimi metodami zwalczamy warrozę i jakie są perspektywy na przyszłość.
Ogólnie wyjazd uważam za niezwykle udany. Powiem więcej – nigdzie nie spotkałem się z niechęcią lub złym traktowaniem. Podczas uroczystego bankietu nie mogłem wymigać się od wygłoszenia toastu. Powiedziałem wtedy, co czuję i co dyktuje mi serce. Było tam o tym, że wpierw jesteśmy ludźmi, a później narodami i o tym, że pszczoły nie znają granic i od nich ludzie powinni uczyć się, jak zacierać wszelkie granice między sobą.
W drodze powrotnej musiałbym długo czekać na pociąg, aby przekroczyć granicę. Udałem się, zatem na przejście drogowe by wsiąść do jakiegoś samochodu i przejechać pas graniczny. Liczyłem na Polaków. Polacy, zapewne mieli jakieś ważne powody, że mimo wolnych miejsc w samochodzie nie mogli mnie zabrać. Zabrał mnie Białorusin, który nie tylko przewiózł przez granicę, ale zawiózł pod parking, gdzie stał mój samochód.
Teraz siedzę i piszę artykuł z mojej wyprawy do braci Słowian z Białorusi.

Wiecej szczegółów w "Pszczelarstwie" (chyba) majowym.

[kr4t4]

Dodano: 2008-03-16, 12:45
wcałej rozciągłościpodzielam pana zdanie.poparzeć na ich drogi .a na mocarstwowe aspiracje .kaczorów tusk może nie jest najbarziej lubiany ale trzeżwo myśli.może zakilka lat zbliży nas do europy.iunasbędzie można będzie traktować białorósinów jak należyi przystoi polakowi z powżaniem kr4t4.